سلام
هر چی فکر میکنم اصلا برام قابل درک نیست که چطور میشه برای لذت و شادی بری به دامان طبیعت. بهترین و تمیزترین و سایه خوش ترین جا را پیدا کنی برا نشستن بعد زیر همون درخت آتیش کنی، آشغال بریزی و آخر سر، همه جا را به گند بکشی و بری
مگه میشه
مگه داریم
مگه این همو جایی نبود که با زحمت پیداش کردیم.
مگه نمی‌خواهیم باز برگردیم به همین دامان طبیعت.
برگرفته شده از eslame-mohamadi.blog.ir
سلام. همه ما ایرانی ها یا روستا و عشایر زاده ایم و یا با این قشر از مردم به هر دلیل در ارتباط بوده و یا هستیم. خیلی از ما از زندگی ساده و بی آلایش روستایی دور افتاده ایم و آرزو داریم که حداقل برای یک روز هم که شده این آرامش و سادگی را دوباره تجربه کنیم:
-یه مرغ محلی تو بغل بگیریم و باهاش بازی کنیم.
- چرخیدن و نگهداری و مواظبت خروس از مرغها را ببینیم.
- بیرون اومدن جوجه ها از تخم را انتظار بکشیم.
- آب و دون دادن و نگهداری یه مرغ محلی از جوجه های نو رسیدش را تماشا کنیم.
- جست و خیز و شادی بزغاله ها را ببینیم.
- دویدن و صدا زدن بزها موقع برگشت از چرا و شیر دادن به بزغاله ها را به تماشا بشینیم.
- تقلای یه بزغاله یا بره نو رسیده برای بلند شدن و شیر خوردن رو ببینیم.
صبح با صدای خروس از خواب بیدار بشیم.
- طلوع و غروب آفتاب را با صدای انبوه پرندگان رو با جان و دل تماشا کنیم.
- وَ وَ وَ
همه اینه را میشه در یه اقامتگاه بومگردی و یا در خانه یه دوست روستایی و عشایری تجربه کرد. اما به شرط اینکه از اینستاگرام فاصله بگیریم. مدتی پیش سخنرانی یه سخنران بزرگ که دنیا را گشته را شنیدم که میگفت: اینستاگرام لذت سادگی و شادی های کوچک و بزرگ را از ما گرفته و موجب اختلاف تو خانواده ها شده است. میگفت قبلا ما به یه تفریح و زندگی ساده، با یه دوستت دارم، با یه شاخه گل، با یه جشن تولد ساده خودمونی، با یه قرمه سبزی مادری، با یه سفر ساده و یا با یه مَتَل پیرمرد روستایی (مثل مرحوم مشتی علی خان خودمون) آنقدر غرق در شادی می‌شدیم که قابل وصف نبود و همین شادی های کوچک موجب دوام خانواده ها بود اما اینیستا گرام که اومد توقعات ما را بالا برد. جشن تولدهای لاکچری گرفتیم و به اشتراک گذاشتیم، خواستیم شادی کنیم اما دیدیم دیگری جشن باشکوه تری گرفته.
پراید و پیکان سوار شدیم تا
مروارید سبز ارسنجان:
مروارید سبز ارسنجان در واقع نام تک درخت بنه ای است که بر تخته سنگ بزرگی در دامنه کوه شمالی شهر ارسنجان، روییده است. این پدیده خارق العاده، مورد توجه کارشناسان گیاه شناسی قرار گرفته و همه روزه گردشگران زیادی را به خود جلب می‌کند. درخت بنه از جمله درختان شاخص کوههای زاگرس و اطراف شهر ارسنجان و بسیار شبیه درخت پسته است به گونه ای که برخی پسته را به این درخت پیوند می‌زنند. مغز دانه این درخت (شبیه مغز پسته) بسیار مغذی و برای تهیه انواع حلوا کاربرد دارد. در سالیان اخیر، برداشت بی رویه و غیراصولی بنه، آتش سوزی، گیاهان مهاجم و تخریب شاخ برگ درخت توسط افراد به اصطلاح گردشگر، این گونه گیاهی ارزشمند را به خطر انداخته است.
لازم است در راستای صیانت
مرغ های محلی (بومی):
سلام. زندگی مرغ های محلی و ارتباط با این موجودات عزیز خدا، زیبایی و لذت خاص خودش را داره. پرورش این مرغ ها آنقدر لذت بخشه و طرفدار داره که مطالب زیادی در مورد این موضوع تهیه و در سایت‌های مختلف به اشتراک گذاشته شده. از این رو نیاز ندیدم که اصول پرورش مرغ بومی را اینجا به اشتراک بذارم. دوستان می تونن از منابع دیگه به این موضوع دسترسی پیدا کنن.
بعض وقتا فکر میکنم که این مرغها در ارتباط با انسان، خوی آدمی پیدا میکنن (احتمالا همینطوره) همیشه از کودکی در ارتباط با مرغ های محلی بودم. تو خونه روستایی، مادرم همیشه مرغ پرورش می داد هنوزم با وجود اینکه پاهاشون درد میکنه و نمیتونن به تعداد زیاد مرغ برسن، حداقل
لکّو بنه (Lockoo bane) حلوای سنتی عشایر جشنی در شهرستانهای ارسنجان و سرچهان در شمال استان فارس است. این حلوا از ترکیب بنه (پسته وحشی) با شکر، خرما یا عسل تهیه می‌گردد.
ابتدا بنه را آسیاب و سپس الک میکنند تا مغز آن جدا شود. مغزهای جدا شده را درون سینی آلمینیومی یا رویی روی اجاق با آتش ملایم، اندکی گرم و در همین حین، شیرینی حلوا (شکر یا عسل یا خرما) را اضافه و کمی آب روی آن پاشیده می‌شود. مخلوط تهیه شده را هم می‌زنند و سپس از روی آتش برداشته و به اندازه کافی ورز می دهند تا حلوا به روغن بیفتد (بنه دارای مغزی روغنی است که با گرما روغن پس می دهد) سپس به اندازه دلخواه گرده گرده کرده، درون ظرف و در فریز نگهداری میکنند و به مرور مصرف می‌شود(توصیه: حلوا درون پلاستیک سربسته در فریز قرارداده شود تا بو نگیرد). این حلوا، بسیار مقوی است و موجب تقویت قوا و سیستم ایمنی بدن می گردد و درمان خوبی برای
سلام. یکی از اصول احیا یا ساخت خانه های بوم گردی استفاده از مصالح یا وسایل بومی محل هست. برا ساخت دیواره کومه ها، از سنگ استفاده شده و به اجبار برای استحکام بهتر دیواره و سقف، از میله های آهنی استفاده می‌شود اما مخفی خواهد شد تا نمای بومی خانه را به هم نزند. برای پوشش سقف کومه ها هم از گرز یا همون پیش (برگ بلند نخل) که بومی روستای باچان هست، استفاده خواهد شد. در استان‌های جنوبی کشور مثل هرمزگان و بوشهر، از چیدن کنار هم و بافتن پیش نخل، دست ساخته هایی درست می گردد که سوند (sevend) نامیده می‌شود و این کار را سوندبافی می‌گویند. سوندبافی همانند چیق بافی ما قشقایی ها هست با این تفاوت که در چیق بافی، از نِی و در سوندبافی از پیش یا گرز نخل استفاده می‌شود. سوند را اغلب برای پوشش سقف خانه ها استفاده میکنند. اگرچه سوند بافی در روستای باچان رایج نیست اما از گذشته برای سقف گله دانی ها،
سلام. اغلب سکونت گاههای باچان و نقاط اطراف آن همانند دیگر مناطق، ابتدا چادر (سیاه چادر عشایری و یا چادر برزنتی) و سپس چادر و کومه و بعد خانه های ایوان دار بوده است. در حال حاضر هم با وجود رونق خانه های مدرن، هر سه نوع خانه در دشت باچون، قابل مشاهده است. در محوطه در نظر گرفته شده، کومه و خانه‌ای سنگی (با ملات گل) وجود داشت که با گذر زمان سقف کومه و خانه تخریب شده بود. خانه سنگ و گلی به دلیل اینکه استحکام نداشت و قابل احیا مناسب نبود، استفاده نشد و علاوه بر احیا و مستحکم سازی کومه موجود، دیوار چند کومه نیز با مصالح سنگی موجود، ساخته شد و کاهگل دیواره داخلی کومه ها و ایجاد سقف آن در حال پیگیری است. در آینده، با نصب سیاه چادر در محوطه، از دو نوع خانه با سبک بومی منطقه (کومه و چادر)، استفاده خواهد شد.
ساخت منبع ذخیره آب:
محوطه اقامتگاه جدید در ارتفاع قرار داره به صورتی که کل دشت باچون رو میشه دید. محوطه کنار کوه قرار گرفته و فعلا فضای سبز کمی ایجاد کردیم. در این موقعیت، فشار آب کم هست و نیاز بود که استخر ذخیره ای ساخته بشه تا همیشه آب در دسترس باشه. از این رو با مصالح بومی و رایج منطقه (سنگ) منبع ذخیره آب ساخته شد. برای اقامتگاه به فضای سبز بیشتری نیاز داریم و چون آب در دسترس ما آب شرب لوله کشی روستا است، تصمیم گرفتیم که استخر بزرگتری بسازیم که بتونیم آب بارندگی (آب سقف خانه ها و محوطه) رو جمع آوری و در فصول گرم برای فضای سبز کنونی و آینده استفاده بشه. درخت ها و درختچه ها، همگی مثمر و بومی انتخاب میشه تا با نیاز آبی کم، صرفه اقتصادی هم داشته باشه. نخل، انگور، زیتون، گل محمدی و انجیر، بادام کوهی، کنار و بنه. درختانی که مدتی بدون آب سبز می‌مونن تا بتونیم آهسته و پیوسته، استخر ذخیره آب بارون را بسازیم و بعد فضای سبز را آبیاری و گسترش بدیم.
💦برم گنّه: این برم زیبا که مثل یه واحه در یک منطقه کم آب به وجود اومده، در نزدیکی جاده جدید فیروزآباد به فراشبند قرار داره. گّنه به معنی گندیده است و شاید دلیل این نامگذاری رنگ سیاه برم باشه اما در واقع رنگ سیاه برم به دلیل عمق زیاد برمه که حدود ٣٠ متر تخمین زده میشه. در اثر ریزش شدید و سریع آب از بالای لایه آهکی و شسته شدن لایه نرم پایینی در زمان سیلاب، عمق زیاد برم اتفاق می افته و گسترش پیدا میکنه.
🦜پرنده نگری: فعالیتی بر پایه احترام و لذت بردن از دنیای پر رمز و راز پرندگان و گونه ای سرگرمی است که مربوط به دیدن و بررسی پرندگان در طبیعت می‌شود. پرنده نگری بخشی از فعالیت اکوتوریسم و بومگردی به شمار می رود. در ایران نیز همانند دیگر نقاط جهان، همه روزه به تعداد علاقه مندان پرنده نگری افزوده می‌شود. پرنده نگرها برخلاف پرنده شناس ها که با دید جزیی و پژوهش محور به پرنده ها می‌نگرند، با دید تجربه، لذت و آموختن، به پرنده نگاه میکنند.
